ผู้หญิงคนหนึ่ง ที่สอนให้กูรู้จักคำว่ารัก

ผู้หญิงคนหนึ่ง.... ที่เป็นเพียงผู้หญิงธรรมดา ผู้หญิงคนหนึ่ง....
ที่ดูๆแล้ว ก็ไม่ต่างอะไรจากคนอื่น ผู้หญิงคนนี้...ธรรมดา ...
แต่ความเป็นคนของเธอ ... ช่างวิเศษนัก ...

ผู้หญิงคนนี้ ... ผู้ที่สอนให้กูรู้จักกับคำว่า "ความรัก"
ที่แสนจะอบอุ่น ...

กูไม่รู้ว่าเธอ... คนนั้นเข้ามาในชีวิตกูได้อย่างไร

แต่ตอนนี้ เธอก็หยิบยื่นความรักให้กูอย่างเพียงพอแล้ว
พวกมึงมาลองทำความรู้จักกับ "เธอ" ดูก็แล้วกัน... เรื่องราวของเธอ
เป็นอย่างไรกัน ... พวกมึงลองมาฟังกันดู

10 กรกฎาคม 2540

วันหนึ่งในมหาลัย กูได้พบกับผู้หญิงคนนึงโดยไม่ได้ตั้งใจ
ขณะที่กูเดินอยู่ในโรงอาหารของมหาลัย เพื่อหาอาหารแดก..
ซึ่งคนแม่งก็เดินขวั่กไขว่เต็มไปหมด เพราะเป็นเวลาเที่ยงตรงพอดี..
และด้วยความที่ว่าคนเยอะมาก ทำให้กูเดินไปชนไหล่เธอเข้าอย่างจัง...
กูหันหน้าขวับ... ไป พร้อมกับพูดคำว่า ขอโทษครับผม....
เธอก็หันมามองกูเช่นกัน พร้อมกับบอกกูว่า " ขอโทษนะคะ
ศรไม่ได้ตั้งใจค่ะ แล้วเธอก็โบกมือ พร้อมกับหันหลังเดินจากไป
เธอเป็นคนสวย ผมยาว ผิวขาวผ่อง
หน้าตาจิ้มลิ้มน่ารักน่ามองเป็นอย่างยิ่ง ความน่ารักของเธอ
ต้องตาตรึงใจกูยิ่งนัก... กูรู้สึกประทับใจเธอยิ่งนัก " เธอชื่อว่าศร
นี่เป็นครั้งแรก ที่กูได้รู้จักเธอ กูรู้แค่ว่า เธอชื่อว่า " ศร "
แต่กูก็ไม่ได้สนใจอะไร เพราะนิสัยส่วนตัวกู
แทบจะไม่สนใจผู้หญิงอยู่แล้ว.... แต่กับคนนี้ กู ^_-...ปิ๊ง...-_^
เธอทันที ตั้งแต่แรกเห็น แล้วกูก็คิด " เอิ๊กส์ๆๆๆ หน้าตางั้น
สงสัยมีแฟนแล้วด้วยแน่ๆเลยว่ะ เฮ้อ เหลวไหลว่ะกู " ...
แล้วกูก็หัวเราะเบาๆ กับตัวเอง.... แล้วกูก็มองหาของแดกต่อไป......

24 กรกฎาคม 2540

สองสัปดาห์ต่อมา กูถูกอาจารย์
ใช้ให้ไปขนหนังสือกองเบ้อเร่อที่ห้องสมุดมหาลัย
กูต้องยกกองหนังสือกองใหญ่ขึ้นไปชั้นสองของห้องสมุด... กูก็ขนๆๆไป
แต่ด้วยความซุ่มซ่ามของกู กูเลยทำหนังสือกองใหญ่ที่กูยกอยู่
ล้มโครมลงมา ระเนระนาด เต็มบันไดไปหมด " ไอ้ห่าเอ๊ยยย "
กูโพล่งออกมาด้วยอารมณ์เซ็งสุดตีน พร้อมกับก้มลงเก็บหนังสือ...
ตอนกูกำลังก้มงกๆ เพื่อไล่เก็บหนังสืออยู่นั้น
กูก็ได้ยินเสียงประตูห้องสมุดชั้นสองเปิดออก
พร้อมกับเสียงคนกำลังเดินลงบันไดมา...
กูเลยเร่งเก็บหนังสือให้เร็วขึ้น เพราะถ้ากูไม่รีบ
กองหนังสือมันจะขวางบันได ทำให้คนเดินลงบันไดไม่ได้.
ขณะที่กูกำลังเก็บอยู่นั้น กูก็เหลือบไป
แล้วสิ่งที่กูได้เห็นก็คือ....... ผู้หญิงคนนึง
กำลังก้มเก็บหนังสือด้วยท่าทางอิริยาบถ
คล้ายๆกับที่กูกำลังทำอยู่....
เมื่อกูเหลือบขึ้นไปมองหน้าผู้หญิงคนนั้น กูก็ตกใจ.... เธอคือ....
ศร....ผู้หญิงที่กูเดินชนเธอในโรงอาหารวันนั้นนี่หว่า......
กูนั่งมองเธอด้วยอาการงงงวย.... ประจวบเหมาะ
พอดีเธอหันมาเห็นกูนั่งมองเธอ เธอก็พูดขึ้นมาว่า รู้แล้วค่า
ว่าคุ้นๆหน้าน่ะ แต่อย่าเพิ่งพูดอะไรเลยนะคะ มาช่วยกันเก็บ!
หนังสือก่อนนะคะ เดี๋ยวคนเค้าเดิน ขึ้นลง เค้าจะเดินไม่ได้กัน...
รีบๆหน่อยสิคะ

เดี๋ยวจะมีคนเดินมานะ เสียงหวานๆ น่ารักของเธอสะกดกูซะนิ่งไปเลย
เธอเห็นท่าทางกูเอ๋อๆ เธอเลยพูดขึ้นมาอีกว่า "" แน่ะ... เหม่ออะไรคะ
เมื่อคืนนอนดึกเหรอ บอกให้ดื่มกาแฟก็ไม่เชื่อ ฮิ ฮิ "" เธอพูด
พร้อมกับหัวเราะเสียงเล็กๆ น่ารักเป็นกันเอง มือเธอก็หยิบๆหนังสือไป
พอดีกูรู้ตัวว่า กูกำลังเก็บหนังสืออยู่นี่หว่า กูก็เก็บต่อ
แล้วระหว่างที่เก็บ กูก็เลยถามเธอว่า ชื่อ ศร เหรอ เธอตอบว่า
""ใช่ค่ะ อ่ะ รู้ได้ไงอ่ะ"" กูก็เลยบอกเธอไปว่า
ตอนเดินชนกันในโรงอาหาร เธอพูดบอกกูว่า ศรขอโทษ ไง
กูก็เลยรู้ชื่อเธอได้ แบบไม่ตั้งใจ กูกับเธอ
ก็เลยคุยทำความรู้จักกันพอเป็นพิธี เธอเป็นคนอัธยาศัยดี เป็นกันเอง
ทำให้กูกับเธอ รู้สึกสนิทสนมกันได้อย่างไม่ยากเย็นนัก..
เมื่อพอจะได้รู้จักกันบ้างแล้วกูก็เลยถามเธอว่า ศรจะไปไหนล่ะ...
เธอเลยตอบกูว่า จะไปคาฟ (โรงอาหาร) ไปทานข้าว กูเลยถามเธอว่า อ่าว...
ไม่ไปทานกับเพื่อนล่ะ เธอก็บอกกูว่า เธอเป็นคนไม่ค่อยมีเพื่อน
ไม่ค่อยได้ยุ่งกับใคร เธอไม่ค่อยชอบ... โอ่ว... เธอนิสัยคล้ายๆกูเลย
กูก็ไม่ชอบยุ่งกับใคร เธอก็บอกกูอีกว่าเธอเห็นกูท่าทางเก็กๆแปลกๆ
แต่ดูตลกดี คือเหมือนแกล้งเก็กว่างั้นเหอะ เธอก็เลยรู้สึกว่ากู
ูน่าสนใจ น่าทำความรู้จักด้วย เมื่อเธอพูดจบแล้ว เธอก็เลยบอกกูต่อว่า
"" งั้นเก็บหนังสือเสร็จแล้ว ไปทานข้าวเป็นเพื่อนกันหน่อยนะคะ ""
กูก็ตบปากรับคำไป เมื่อเก็บหนังสือเสร็จ กูก็เลยไปนั่งทานข้าวกับเธอ
เราก็ได้คุยกันสนุกสนานพอสมควร
ทำให้ความใกล้ชิดสนิทสนมระหว่างกูและเธอ..... เพิ่มมากขึ้นไปอีก
และอีกอย่างที่ได้รับรู้ ระหว่างที่คุยกับเธอที่โรงอาหาร ก็คือ
เธอ....ยังไม่มีแฟน...... กูอยากจะดีใจกระโดดตัวลอย แต่กูก็ทำไม่ได้
...ศรจะรู้บ้างมั๊ย...
ว่าเธอกำลังรินน้ำรดให้ต้นไม้ต้นเขียวสดใสในใจของกู
ค่อยๆงอกขึ้นมาช้าๆอย่างสวยงาม...... หลังจากนั้นมา กู กับ ศร
ก็เริ่มสนิทกันขึ้นเรื่อยๆ ด้วยความที่ว่า กูเป็นคนอัธยาศัยดี
ส่วนเธอก็เป็นกันเองมากๆ ไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ จนนักศึกษาคนอื่นๆ
เริ่มมอง และล้อเลียนว่า กู กับศร เป็นแฟนกัน... แต่ทั้งกูและศร
ก็ไม่ได้สนใจอะไร.... แต่จริงๆ กูก็แอบดีใจนะ....
.......ต้นรักในใจของกู กำลังจะกลายเป็นต้นกล้าเขียวชอุ่ม
แตกกิ่งก้านสาขาแข็งแรงออกมาเรื่อยๆ

1 ปี ผ่านไป...............................................

10 สิงหาคม 2541

หนึ่งปีผ่านไป กู กับ ศร ตอนนี้เป็นเพื่อนสนิทกันมาก
แต่ความรู้สึกกูก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงหรอกนะ.....
กูยังรักผู้หญิงคนนี้อยู่ ชอบตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น.... ใช่ กูรักศร
แล้ว 1 ปีกว่าๆมาแล้ว ที่กูได้รู้จักเธอ.... มันถึงเวลาแล้วล่ะ
ที่กูจะบอกรักเธอ..... แต่กูก็ไม่รู้ ว่ากูจะบอกยังไงดี
กูก็เลยวางแผนจะชวน ศร มางานวันเกิดกู
ที่กูจัดให้ตัวกูเองคนเดียวมาตลอด วันนี้ วันที่ 10 สค. วันเกิดกู 25
สค. ....อีก 15 วัน ใช่..... กูจะชวนเธอมา แล้วกูก็จะ.....บอก......
""ฮะๆๆๆ""... กูคิดเองหัวเราะเองเหมือนคนบ้า แต่กูก็ฉุกคิดอีกว่า
เอ่อ .... ถ้าเธอไม่รักกูล่ะ กูก็คง............ เฮ้ยยย
ช่างแม่งเหอะ""

กูตะโกนเสียงดังเพื่อตัดบทตัวเอง พร้อมกับตั้งหน้าตั้งตา
ทำการบ้านต่อไป.... ส่วน ศร หนึ่งปีหลังผ่านมานี่ เธอป่วยบ่อยมาก
เข้าโรงพยาบาลตกเดือนละ 1
ครั้ง...ร่างกายทรุดโทรมจนดูไม่สวยเหมือนเมื่อก่อน...
เธอไม่สบายเป็นว่าเล่น... พอกูถามเธอว่า เธอเป็นไร

เธอก็จะตอบกูเหมือนกันทุกครั้งว่า ""เป็นแค่โรคประจำตัวธรรมดาน่ะ
ช่วงนี้วูบบ่อยเฉยๆ ไม่มีอะไรหรอก เป็นมาตั้งนานแล้ว
แต่กูก็อดเป็นห่วงเธอไม่ได้ เพราะเธอดูโทรมลงไปมาก.....
แต่กูก็ไม่ได้อะไรมาก เพราะเธอย้ำกูบ่อยมากๆ ว่าเธอเป็นแบบนี้ประจำ
เป็นอาการปกติของเธอ....

more....